الهی...

توهدفی، من دنبال توام

تومعبودی، من عبدتوام

توعشقی، من عاشق توام

تو بال باش ، من پرنده ام

تو ارباب باش ،من برده ام

تو ناز باش، من نیاز

خدایا فقط باش، که بی تو می بازم!

سلام.

سلام بر ماه خدا... ماهی که نام خدا بر روی اوست... رمضان!

چه زود از راه رسید و چه زود دارد می رود... خسته این همه عجله ثانیه شده ام... خسته این همه دویدن و به جایی نرسیدن! و بازگشتن به نقطه اول دایره حرکت! دوباره صفر...

و دوباره شروع کنم از صفر تا اینبار به نمره قبولی برسم... 12! مثل عقربه های ساعت... و اینبار خواهم دوید تا این ماه را از دست ندهم... و خواهم گفت: خدایا من تو را در لحظه لحظه این مهمانی یافتم و دیدم... هر گاه که چشم از دنیا و سفره بی دریغت بستم و به فکر فرو رفتم. و خواهم گفت: خدای خوب من، باز شمعدانیهای دلم دارد زنده میشود به نامت و به یادت و به آب حیاتی که تو خود بر خاکش می ریزی و سفره اطعامی که تو خود غذا در دهانم می گذاری...

میخواهم در ای ماه معنی نماز را بفهمم... عطر لحظات نماز را حس کنم... از لحظه لحظه صحبت با تو لذت ببرم... میخواهم این ماه ماه نماز باشد برای من! 

میدانم که در این ماه چقدر نماز ها برایت اهمیت دارد... و چقدر برای بالارفتن من اهمیت دارد. آنقدر که برای هر شب نمازی جدا ذکر شده و در شب قدر به اوج خود می رسد و 100 رکعت می شود! 

دوست دارم امسال با معرفت نمازخواندن را درک کنم و بیاموزم... حین مبارزه با نفس در خوردن و آشامیدن مبارزه کنم با نفس در افکار دنیایی. 

میخواهم با نماز آشتی کنم... با مفاهیمش! با لحظه لحظه اش! و این آشتی متصل شود به معرفت به تو...

دوستت دارم به پهنای سفره اطعامت... به وسعت میهمانی کریمانه ات...

و به وسعت دل امام مهربانی که این روزها بیشتر از همیشه نیازمند دعای خیزشان هستم... و جمعه ای که گذشت و عطر اولین جمعه میهمانی ات را در فضا پخش کرد و نماز جمعه ای بی حضور او خوانده شد...

اللهم عجل لولیک الفرج

______________

پ.ن: به همه دوستان و کاربران گرامی عرض میکنم که اینجانب تا پایان ماه مبارک رمضان امکان دسترسی به اینترنت پرسرعت را ندارم و بنابراین نمیتوانم به وبهای پر از مهر و محتوای متعالی تان سر بزنم و برایتان نوشته ای بگذارم. عذر این حقیر را بپذیرید تا به محض بازگشت جبران نمایم. اما نوشته هایتان مایه خوشحالی و مسرت این حقیر خواهد بود... قطعا!

دعاگویتان خواهم بود... دعایم کنید!

گاهی دلم برای یک لحظه صحبت با تو تنگ میشود.

برای یک الله اکبر!

وقتی تنهای تنها میشوم... وقتی در عمق وجودم می اندیشم و می بینم خلأی را که در درونم بیداد میکند...

اما نمی دانم چه میشود که وقتی اسیر دنیا شدم و به خوشی ها و بدبختی هایم اسیر گشتم، فراموشت میکنم! فراموش میکنم یاد تو را که سرشار از آرامش است و کلید حل همه مشکلات و دغدغه هایم...

به تو می اندیشم!

آن گاه که در تنهایی خودم، نه در شادی و نه در غم، غوطه ور شدم... و آنگاه وجودت از پس آن همه هیاهوی دنیا نورافشانی میکند و فریادی در وجودم به طنین می افتد که چقدر فراموشکارم!

نه فراموشکار نعمتهایت... نه فراموشکار محبتت... نه! فراموشکار نیازم شده ام!

راستی فکر کرده ای که نماز و نیاز، چه ارتباطی با هم دارند؟ اصلا نماز نیاز است! اما ما نمی فهمیم... و نمی فهمیم وقتی نماز میخوانیم، خواسته یا ناخواسته رفع نیاز می کنیم! و خود نمی فهمیم که دل و روحمان نیاز دارد که با یک بزرگ، هم صحبت شویم... او را بستاییم... از او کمک بخواهیم... در برابرش خم شویم و به خاک افتیم... تا آزاد تر از هر آزاد در بین مخلوقات خدا زندگی کنیم...

جشن عبادت

با چادر سفيدش

پروانه ميزند پر

خوشحال مي نشيند

بر جا نماز مادر

مادر خريده امروز

چادر نماز او را

چادر نماز او هست

زيبا مثل گل ها

با شمع و دسته اي گل

بابا خريده قرآن

بوي گلاب دارد

جلد طلايي آن

تا آسمان آبي

پروانه ميپرد شاد

جشن عبادت اوست

به به مباركش باد

از: مهري ماهوتي