در پست های گذشته به دو مورد اول آسیب شناسی نماز در مدارس اشاره کردیم و گفتیم که لازم است در قدم اول به وضعیت نمازخانه ها به طور مطلوبی رسیدگی شود و زمان نماز با برنامه درسی و کلاس‌ها تداخل نداشته باشد. همچنین لازم است مدیران و مسؤلین و معلمین، به عنوان الگوهای دانش آموزان، خود در مراسم نماز جماعت حضور داشته باشند تا بتوانند آنها را به نماز دعوت کنند. یعنی دعوت عملی مقدم بر دعوت زبانی است.

برای مشاهده پست موضوع اول کلیک کنید.

برای مشاهده پست موضوع دوم کلیک کنید. 

اما در این بحث می‌خواهیم به مسأله چگونگی دعوت بپردازیم.

از آنجایی که با نسل جوان و نوجوان رو برو هستیم باید از ابزارهایی مانند تشویق و دعوت‌های زبانی مناسب و تبلیغات بهره ببریم.

لازم است نمازخانه و سالنی که به در نمازخانه منتهی می‌شود، را با علایمی از نماز و نمازخوانی نشانه دار شوند. برای مثال نصب تابلوی اعلانات مخصوص نماز در مسیر نمازخانه که روی آن، هر هفته یک حدیث قرار داده شود. همچنین هر هفته به یکی از احکام مبتلا به پیرامون نماز اشاره و پاسخ آن هم نوشته شود. ارائه مطالبی ادبی و هنری پیرامون نماز که بتواند به برانگیختن احساسات دانش آموز کمک کند. همچنین برگزاری یک مسابقه هفتگی با هر شکلی، زیبا به نظر می‌رسد. راه های مختلفی برای این عمل وجود دارد. مثلا، هر هفته از صحبت‌های امام جماعت سوال مطرح شود. یا یک یا دو سوال با پاسخ تستی یا تشریحی مطرح شود که دانش آموز را به جست و جو در کتب و منابع اینترنتی و یا پرسش از اهل فن درباره این موضوع دعوت کند. در واقع، ما نیازمند راه‌هایی هستیم که نوجوان، به طور غیر مستقیم دعوت به نماز و یادگیری شود.

از طرفی برای تشویق دانش آموز هم باید راه‌هایی متناسب با سلایق جمعی آنها اندیشیده شود. ارائه کارت امتیاز به افرادی که در نماز جماعت شرکت می‌کنند که در پایان به افراد با بیشترین تعداد کارت جوایزی اهدا شود.همچنین می‌شود روی این کارت‌های امتیاز، احادیثی نوشت که در پایان از همین احادیث مسابقه ای اجرا شود و به برندگان در این مسابقه جوایز اهدا شود.

برقراری ارتباط درست و صحیح امام جماعت با دانش آموزان بسیار مهم است. چرا که اگر امام جماعت به دل بنشیند، همانند یک دوست، همواره در نظر خواهد بود و محرک و مشوق قوی برای شرکت در نماز خواهد شد. امام جماعت می‌تواند از طریق پرسش سوال، حین سخنرانی‌های کوتاه خود، دانش آموزان را با خود همراه کند. همچنین قرار دادن یک صندوق نظرات، مخصوص امام جماعت برای پرسش سوالات شرعی و مشاوره های دینی بسیار مطلوب به نظر می‌رسد.

سلام.

خیلی هایمان دنبال مطالبی با این موضوعات هستیم:

چه کنیم در نماز حضور قلب داشته باشیم؟

چرا در نماز به یاد همه چیز می افتیم جز خدا؟

چرا نمازخواندن برایمان سخت است؟

چرا نمیتوانیم در نماز حضور قلب داشته باشیم؟

چه کنیم که به عمق معانی و توجه در نماز برسیم؟

و از این قبیل.

حقیقت این است که هر امری برای محقق شدن، نیاز به یک مقدمه سازی دارد.

خداوند متعال، اذان و نوافل و وضو و پاکیزگی را مقدمه ورود به نماز قرار داد تا هنگاه نماز به حظ حقیقی و مطلوب برسیم. از وقتی شروع میکنیم به شستن دست و صورت تا وقتی جانماز خود را پهن میکنیم و آماده نماز میشویم، اگر ذهن خود را خالی از هرگونه دنیا و مشغله و مشکلات دنیوی کرده باشیم، ورود به نماز برایمان بسیار دلنشین خواهد شد.

حتی لازم است حداقل نیم ساعت قبل از اقامه نماز، دست از دنیا برداریم؛ صفحه ای از قرآن تلاوت کنیم، ادعیه کوتاهی با حضور دل بخوانیم، قرار روزانه ای داشته باشیم که قبل از اذان، کار خاصی انجام دهیم و از این قبیل.

وقتی قبل از اذان، دل و ذهن خود را آماده کنیم و به استقبال اذان و نماز برویم، هنگام نماز، دیگر به آنچیزی فکر خواهیم کرد که قبل از نماز بدان می اندیشیدیم... همانطور که وقتی از سر درس بلند میشویم و نماز میخوانیم، مرتبا فرمولها و حفظیات درسها، در نماز برایمان مرور می شوند و حتی مساله هایی را هم در نماز حل میکنیم.

حتی اگر قبل از نماز به چیزی نیندیشیم و ذهن خود را مشغول نکنیم، این امکان وجود دارد که در نماز، به فکر گمشده های قدیمی خود بیفتیم. چرا که ذهن خود را آماده نکردیم و دغدغه ای برای خود ایجاد ننمودیم...

اینها یک سری تجربیات بنده بود که به همراه مطالعاتی در این زمینه خدمتتان ارائه شد.

باشد که بتوانیم با حرکت به سوی خدا و برپایی نماز، روز به روز بیشتر به او نزدیک شویم و نماز را مصداق واقعی تنهی عن الفحشاء و المنکر قرار دهیم...

در مطلب گذشته اشاره ای به وضعیت فیزیکی نمازخانه ها و وضوخانه‌ها و وظایف مسولین در این باره شد.

در این بخش میخواهیم به رفتار مدیر و مسولین و دبیران به عنوان یک الگوی اخلاقی-رفتاری، بپردازیم.

جوان و نوجوان، همواره از دو گروه، الگو می‌گیرد: یکی از دوستان خود و دیگری از بزگتران(والدین و معلمین).

زمانی که معلم و مدیر مدرسه در صف نماز جماعت حضور ندارند، چه توقعی از دانش آموز داریم تا خود را متعهد به شرکت در نماز جماعت بداند؟

زمانی که معلم برای برگزاری کلاس جبرانی خود، زمان نماز را از دانش آموز بگیرند و همه را ملزم به شرکت نمایند؛ چگونه از دانش آموزان انتظار شرکت در نماز را داریم؟ حتی اگر معلم، اجازه شرکت در نماز جماعت را بدهد، با وجود اهمیت در درس و تکرار نشدن آموزش، چه کسی وقت نماز را به ماندن در کلاس ترجیح خواهد داد؟

از همه مدیران و مسولان و معلمین، این انتظار می‌رود که خود یکی از افرادی باشند که در صفوف اول نماز حاضر می‌شوند. همچنین در سطح بالاتر، معلم و دبیر، اگر سعی بر تشویق و همراه کردن چند دانش آموز با خود تلاش نمایند، وضع، بسیار بهتر خواهد شد. به خصوص در مورد دبیرانی که ارتباط قویتر و دوستانه‌تری با دانش آموزان دارند، این مورد، یکی از بهترین تکنیکها در جذب دانش آموزان به نماز است. دانش آموزی که ارتباط خوبی با دبیر و مدیر خود دارد، دانش آموزی که به دبیر خود، از زاویه خاصی نگاه می‌کند و رفتار و سکنات او را زیر ذره بین قرار می‌دهد، با دیدن چنین رفتارهایی، حتما به سمت نماز جذب خواهد شد. بسیار دیده شده که وقتی از جوان می پرسیم: چرا در نماز جماعت شرکت نمی کنی؛ میگوید: چرا فقط به من انتقاد میشود و به معلم و دبیرم هیچ حرفی وارد نیست؟ یک جوان، انتظار دارد که اول ،بزرگتر او عامل باشد!

معلم و مدیر خوب، میتواند از قدرت نفوذ خود استفاده کند و در کلاس خود، بحث از نماز و شرکت در نمازهای جماعت و اول وقت را در کلاس خود، به بهانه‌های مختلفی داشته باشد. بحث و گفت و گو و تبادل نظر در مورد مسائل مختلف نماز در کلاس از بهترین شیوه ها است که اصلی ترین بستر آن در کلاس‌های دینی و قرآن است.

گاه دیده می‌شود که خودمان یا دیگران سر مسأله نمازمشکل پیدا می‌کنیم و انگار خواندن نماز برایمان همچون یک کوه سنگین می‌شود .

به راستی چرا این اتفاق در زندگی می‌افتد ؟

کارهای نیک، جای نماز را نمی‌گیرد

بعضی از افراد خیال می‌کنند یکی دو تا کار خوب انجام می‌دهند ، می‌تواند کارهای دیگرشان را جبران کند .

فردی قمه می‌زند،شب تا صبح سینه می‌زند اما نماز صبحش قضا می‌شود فکر می‌کند همان کارهای دیشبش بس است و جبران نماز قضا شده‌اش را می‌کند .

اگر پلیس راه جلوی شما را گرفت و گفت: گواهی‌نامه رانندگی! شما اگر خیال کنی گواهی‌نامه‌های دیگر ، شما را نجات می‌دهد، نجات نمی‌دهد. گواهی‌نامه‌های پزشکی، گواهی‌نامه‌های اجتهاد، کارت مجلس، کارت خبرگان، وزارت، سفارت، پروانه تجارت، کارت بازرگانی، صد رقم کارت و پروانه داشته باشی، پلیس تا کارت رانندگی نداشته باشی نمی‌گذارد بروی.