سلام.
خیلی هایمان دنبال مطالبی با این موضوعات هستیم:
چه کنیم در نماز حضور قلب داشته باشیم؟
چرا در نماز به یاد همه چیز می افتیم جز خدا؟
چرا نمازخواندن برایمان سخت است؟
چرا نمیتوانیم در نماز حضور قلب داشته باشیم؟
چه کنیم که به عمق معانی و توجه در نماز برسیم؟
و از این قبیل.
حقیقت این است که هر امری برای محقق شدن، نیاز به یک مقدمه سازی دارد.
خداوند متعال، اذان و نوافل و وضو و پاکیزگی را مقدمه ورود به نماز قرار داد تا هنگاه نماز به حظ حقیقی و مطلوب برسیم. از وقتی شروع میکنیم به شستن دست و صورت تا وقتی جانماز خود را پهن میکنیم و آماده نماز میشویم، اگر ذهن خود را خالی از هرگونه دنیا و مشغله و مشکلات دنیوی کرده باشیم، ورود به نماز برایمان بسیار دلنشین خواهد شد.
حتی لازم است حداقل نیم ساعت قبل از اقامه نماز، دست از دنیا برداریم؛ صفحه ای از قرآن تلاوت کنیم، ادعیه کوتاهی با حضور دل بخوانیم، قرار روزانه ای داشته باشیم که قبل از اذان، کار خاصی انجام دهیم و از این قبیل.
وقتی قبل از اذان، دل و ذهن خود را آماده کنیم و به استقبال اذان و نماز برویم، هنگام نماز، دیگر به آنچیزی فکر خواهیم کرد که قبل از نماز بدان می اندیشیدیم... همانطور که وقتی از سر درس بلند میشویم و نماز میخوانیم، مرتبا فرمولها و حفظیات درسها، در نماز برایمان مرور می شوند و حتی مساله هایی را هم در نماز حل میکنیم.
حتی اگر قبل از نماز به چیزی نیندیشیم و ذهن خود را مشغول نکنیم، این امکان وجود دارد که در نماز، به فکر گمشده های قدیمی خود بیفتیم. چرا که ذهن خود را آماده نکردیم و دغدغه ای برای خود ایجاد ننمودیم...
اینها یک سری تجربیات بنده بود که به همراه مطالعاتی در این زمینه خدمتتان ارائه شد.
باشد که بتوانیم با حرکت به سوی خدا و برپایی نماز، روز به روز بیشتر به او نزدیک شویم و نماز را مصداق واقعی تنهی عن الفحشاء و المنکر قرار دهیم...