با کودکان خود درباره نماز و خدا بیشتر صحبت کنیم.

          . 
            بازدید : 339
          چهارشنبه 15 مرداد 1393
           نظرات (0)
        

حقیقت این است که کودکان، از روحیه حق پذیری و حق جویی بالایی برخورداند و باید به این ویژگی در انها بسیار خوب توجه شود. درست است که کودکان به ویژه در سنین پایین تر دوست دارند در رویای خود رها باشند و طبق آرزوهای خود زندگی کنند، اما می‌توان در رویاهای آنها حقایق را هم گنجاند.

حقیقتی مثل وجود خدا، نماز و عبادات و مسائل دینی از این قبیل در حدی که برای آنها قابل هضم باشد. هرچه سن کودک بالا می رود و او به سمت نوجوانی می رود این نکته اهمیت بالاتری می یابد به ویژه زمانی که او وارد محیط اجتماع و مدارس و در نهایت دانشگاه می شود. چرا که در این زمان، وجود دوستانی با انواع فرهنگ ها و افکار مختلف موجب تغییر در نگرش او خواهند شد و دیگر خانواده نخواهد توانست به آسانی قبل، تاثیرگذار باشد.

برای همین است که می‌گویند علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد. قبل از آنکه دیگر نتوانیم جلوی آنها را بگیریم باید به فکر آنها باشیم و آنها را با یک تفکر اساسی و اعتقاد محکم و صحیح به جامعه بفرستیم. هویت اسلام و دین را در او پرورش دهیم تا با یک جمله، از دین و خدا جدا نشود و یک شبهه نتواند به راحتی او را از پا درآورد.

بسیاری از کودکان در سنین کم به راحتی نماز می خوانند و دعا میکنند و خدا را حقیقت و وجودی بزرگ و موثر در جهان می دانند. اما به محض اینکه در بزرگی و مدرسه و دانشگاه با چند نفر بی دین آشنا میشوند و چند جمله می شنوند دیگر نمیتوانند به آنچه در گذشته بر آن پایبند بودند تکیه کنند و به راحتی تسلیم می شوند. علت هم واضح است. چون آنها در عقیده خود سست بودند. کسی با آنها در مورد فلسفه عبادات صحبت نکرده. و این نماز و روزه برای آنها تبدیل به یک شلاق و شکنجه شده که هر روز باید به زور آن را انجام دهند وگرنه خدا آنها را عذاب میکند.!

در حالیکه اگر با آنها در مورد علل عبادات صحبت شود و از همان آغاز کودکی و قبل از سن تکلیف نسبت به تعهد انها به عبادات اقدام کنیم، کار راحت تری خواهیم داشت. تا اینکه صبر کنیم خود به سن تکلیف برسد و آنوقت به او بگوییم خدایی هست و تکلیفی هست و تو باید، باید و باید تمام آنرا اجرا کنی!

پیشنهاد می شود در حد فهم کودک و نوجوان با آنها در مورد خدا و حقایق معنوی صحبت شود و سعی شود تا آنها نسبه به دین و وظایف دینی علاقه مند شوند و هرچه بر سن آنها میگذرد این احساس تکلیف در آنها تقویت شود و در نهایت اگر کسی از آنها بپرسد چرا نماز؟ جوابی برای آن داشته باشد یا اگر نداشت، به دنبل رفع شبهه برآید نه اینکه کلا صورت مساله را پاک کند.